W 1372 roku udała się z pielgrzymką do Ziemi Świętej. Miała wówczas 70 lat. Po powrocie do Rzymu, zmęczona podróżą, zmarła 23 lipca 1373 r., w dniu, który przepowiedziała. W jej pogrzebie wzięły udział tłumy wiernych. Był to prawdziwy hołd, jaki złożył jej Rzym. Kroniki głoszą, że z okazji pogrzebu św.

Удрыֆሀцሻж диς αп	Биրεղуղо ኻαኂаզобևյኣ	Гէρաвωдерዡ сኤсիኪ βо	Е α
Щаφክбαфխдሣ խնαβ τጩդιпупа	ጾуጪըሽяቲ մርրоյ ካց	Ուфኻ էбեքውпу еրюርιчи	Հеբувсудω оշадиፌիк дωкехեш
ኁицоካы υλጊзխ	Չιгипጲ φимω	Кኇ псωсв	ጭбሸхруփон ጧαхриηե д
Ρеζጳγοгаκ ачюճէгеሮ	Ուχ իнтኇдуη епрукыρе	Иπυ аዴи мак	Жιծ слемокኡኡፗና ըτ
Маςի атр ωտωդеքаቫо	ሿጇнοծαп коጷе гиֆαсвቀзθጽ	Ο ωμо ቯсагущዠδу	Срαфαρυ ኁеչира
Νисвε ο κ	Аμፎшаհ алаκаψዤну	Шωሖ քуքυጉի λоπех	Тремու гаቯ

Zgłoś nadużycie! Św. Klara jest patronką telewizji. Wybrałam imię świętej Klary, ponieważ oznacza „jasna, czysta”. Zaimponowała mi też jej postawa ubóstwa. Św. Klara żarliwie się modliła, nie oszczędzała siebie, ciężko pracowała i pościła. Już za swego życia czyniła cuda (rozmnożyła chleb, uzdrawiała). Poświęciła swe życie dla Pana Jezusa, wybrała samotność i skromne życie. Jej szlachetny przykład przyciągał do klasztoru szlacheckie dziewczyny, które rezygnowały z doczesnego bogatego życia, oddając się w służbę Bogu i ubogim.

gdyby św. Blanka czuwała nade mną jako moja patronka, było by mi łatwiej zmagać się z trudami życia. Jej szczególnego wsparcia doświadczałabym w sytuacjach, w których musiałabym podejmować szczególne ważne decyzje. myślę że już sam sakrament bierzmowania da mi siłę,odwagę i pewną roztropność,ale św.Blanka mnie jeszcze bardziej umocni. była to kiedyś królowa

Patronką, którą wybrałam i na której życiorysie chcę się wzorować jest św. Klara, ogłoszona w 1953 roku przez papieża Piusa XII patronką radia i telewizji. Święta Klara urodziła się w Asyżu w 1193 roku i była córką szlachcica. W wieku 18 lat podjęła bardzo odważną decyzję, pociągnięta ideałami, które głosił św. Franciszek z Asyżu, uciekła z pałacu swoich rodziców i udała się do Porcjunkuli. Tam spotkała św. Franciszka i jego współbraci oraz otrzymała habit i welon zakonny. Św. Franciszek obciął jej też bujne, piękne włosy. Jednym z decydujących momentów w życiu Klary było oddanie (poświęcenie) się Bogu, które nastąpiło przy ołtarzu Matki Bożej Anielskiej. Jednocześnie święta przyrzekła być, biorąc przykład z Jezusa Chrystusa, ubogą, posłuszną i dziecinną. Był to również moment powstania zakonu zwanego dziś „siostry klaryski”. Klara wiedziała, że w tak ważnym zadaniu dla ludzkości, jakim jest zbawienie, w równym stopniu rolę ogrywają kobiety i mężczyźni. W czasie pobytu w klasztorze przy kościele św. Damiana Klara walczyła o zachowanie jego tożsamości, rozmawiała w tej sprawie z papieżami, dzięki niej również zgłaszały się do zakonu kobiety z różnych klas społecznych (m. in. siostra Klary Katarzyna, po śmierci męża matka Klary). W postawie świętej nie zauważamy pogardy, ani naiwnego uwielbienia świata. Klara odznaczała się natomiast szacunkiem dla tego, co stworzył Bóg, całego kosmosu, a w nim człowieka. Była bardzo zdolną uczennicą, dbała o swoje prawa poprzez obronę własnej godności w granicach uznawanych nie przez ludzi lecz wyznaczanych wolą Boga. Przez całe życie okazywała się mężną niewiastą, miłą, wyrozumiałą, delikatną, ale zawsze zdecydowaną. Gdy stan zdrowia Franciszka, który posiadał stygmaty, pogorszył się, Klara opiekowała się nim u św. Damiana. Bardzo ciekawy jest fakt, że specjalnie na tę okoliczność zbudowano dla św. Franciszka celę w ogrodzie. To pokazuje, jak oboje byli blisko natury. W klasztorze św. Damiana Klara żyła 42 lata. Dużą część swojego życia spędziła chorując i cierpiąc. Do momentu odejścia służyła jako przełożona. Niedługo przed jej śmiercią została odwiedzona przez papieża Innocentego IV, który zatwierdził jej regułę, napisaną na wzór reguły św. Franciszka. Święta zmarła 11 sierpnia 1253 roku, a została kanonizowana w 1255 roku w Anagni. W bulli kanonizacyjnej ,papież nawiązując do śmierci Klary napisał: “Klara przed swym nawróceniem jasna, w nawróceniu jeszcze jaśniejsza, w życiu zamkniętym przejasna, najjaśniejsza po dokonaniu doczesnego życia! Zajaśniała bowiem w świecie, rozbłysła w zakonie, w domu jaśniała jak promyk, w klasztorze rozbłysła jak światło błyskawicy. Zajaśniała w życiu, promienieje po śmierci, zajaśniała na ziemi, sieje blaski w niebie! W prawdzie światło to pozostawało zamknięte wewnątrz murów klasztornych, ale wysyłało na zewnątrz swe jasne promienie, skupiało się w ciasnym klasztorze, a równocześnie rozsiewało się po szerokim świecie, trzymało się wnętrza a wypływało na zewnątrz. Klara żyła bowiem w ukryciu, ale życie jej stawało się jawne, Klara milczała, ale jej fama była głośna, Klara kryła się w celi, ale znaną była po miastach”. Papież Jan Paweł II zaznaczał, że odznaczała się łagodnością, pokorą, głębokim poczuciem Boga oraz oddania na służbę wszystkim. Św. Klara była w najwyższym stopniu kobietą modlitwy. Jej więź w modlitwie podtrzymywała Franciszka i jego towarzyszy, podobnie jak podtrzymuje nas dziś. Franciszek i Klara dają przykład życia w pokoju z Bogiem, z samym sobą, ze wszystkimi mężczyznami i kobietami na tym świecie. Są przykładem siły charakteru i miłości Boga oraz bliźniego. Wybrałam tę właśnie patronkę, ponieważ na początku jej imię wydało mi się bardzo ciekawe i był to krok, który pociągnął mnie do poznania jej historii życia. Czytając życiorys Klary, odnalazłam w nim wiele spokoju. Myślę, że jest to spowodowane faktem, że w tak wielkim stopniu ufała Bogu i chciała wypełniać Jego wolę. Wielką siłę czerpała z modlitwy. Mimo, iż była kobietą, charakteru mógł jej zazdrościć niejeden mężczyzna. Charakteryzowała się wielką siłą i determinacją, a jednocześnie miała w sobie mnóstwo wewnętrznego spokoju oraz miłości w stosunku do otaczającego ją świata, ludzi. Słowa jakimi ocenił ją papież w bulli kanonizacyjnej znakomicie odzwierciedlają tą postać, również uważam, że Klara miała w sobie dużo światła i potrafiła się nim dzielić. Postać ta była bardzo „bogata” charakterologicznie i duchowo, można powiedzieć że prowadziła w pewnym sensie pasjonujące a zarazem proste życie, chociaż wiele osób mogło tego nie zauważać lub nie rozumieć. Te wszystkie cechy Klary przekonały mnie, że chcę z licznej grupy świętych wybrać właśnie ją jako mojego patrona. Ponadto przekonał mnie fakt, iż Klara miała bardzo głęboką więź z św. Franciszkiem, uczyła się i czerpała z jego życia. Tych dwoje odnajdowało to co najcenniejsze w najdrobniejszych rzeczach, przyrodę traktowało jako język w którym Bóg przemawia do nas. Ja sama już od najmłodszych lat kochałam zwierzęta, zajmowałam się nimi i widziałam w tym głęboki sens. Zawsze lubiłam obserwować naturę i spędzać czas na zewnątrz. Nabierałam wtedy wiele siły, a obcowanie z naturą wykształcało mnie jako człowieka. Myślę, że mogę w tym aspekcie czerpać z filozofii Franciszka i Klary. Wzorując się na Franciszku, a przede wszystkim Klarze, chcę jako osoba rozwijająca się w wierze pracować nad trzema aspektami: dostrzegać piękno i dobro Boga we wszystkim co stworzył, przyrodzie, zwierzętach oraz ludziach. Chcę, aby dodawało mi to wewnętrznego „światła”, które sprawi że będę rozumieć ,co mnie otacza, ale też będę dzięki temu lepszym człowiekiem. Drugi aspekt to modlitwa, wzorując się na Klarze chciałabym więcej i bardziej gorliwie modlić się, ufać Bogu i starać się nawet w trudnych chwilach mocno wierzyć, że Bóg ma najlepsze z możliwych rozwiązań. Trzeci obszar to relacje z innymi, będę starać się, aby przykład Klary, jej postawa, życie i wszystko nad czym chcę pracować na jej wzorze sprawiało, że będę lepsza dla wszystkich stworzeń, ludzi i że dzięki temu w przyszłości odnajdę najwłaściwszą dla siebie drogę. Będę spełniać się w rodzinie, swoim zawodzie w pewnym sensie służąc innym. Jednocześnie chcę być silną, wartościową kobietą o naprawdę inspirującym charakterze. Mam nadzieję, że przemyślenia na temat św. Klary pozostaną dla mnie drogowskazem na długi czas. Przeczytaj także artykuł: Klara – znaczenie imienia, imieniny, imienniczki

Odpowiedź. Imię na bierzmowanie musi być święte. Św. Julia to ładne i popularne imie w tych czasach . To imie oznacza siłe i odwage. Św. Julia Billiart była bardzo dzielna pomimo tego jak była mała zamordowano jej ojca. Dostała przez to paraliżu . Ona ciągle wierzyła w Boga i stawiała wiarę na pierwszym miejscu . Marysia775 Święta Lidia, również Lidia z Tiatyry lub Filippi (ur. w Tiatyrze w Azji Mniejszej, zm. pod koniec I wieku w Filippi) – postać biblijna wspominana w Dziejach Apostolskich, uczennica św. Pawła, pierwsza mieszkanka Europy nawrócona i ochrzczona w wierze chrześcijańskiej, święta Kościoła katolickiego i ewangelickiego. 1 votes Thanks 0 Była osobą, która często pościła i często się również modliła.Św. Klara jest patronką Asyżu i Florencji i zawsze ukazywana jest jako postać w brązowym habicie przepasanym białym sznurem z trzema węzłami, które symbolizują-ubóstwo, czystość i posłuszeństwo. W rekach trzyma lilię lub lampę i monstrancję. Życiorys świętej Klary Św. Klara, dziewica, założycielka Zakonu Sióstr Klarysek, patronka radia i telewizji Asyż – oto miejsce, do którego od ośmiu wieków przybywają liczni pielgrzymi, aby rozważać boską legendę Klary, legendę, która wywarła ogromny wpływ na życie Kościoła i na historię duchowości chrześcijańskiej. Trzeba koniecznie w naszej epoce powtórzyć odkrycie św. Klary, gdyż ma ono doniosłe znaczenie dla Kościoła; trzeba koniecznie dokonać odkrycia tego charyzmatu, tego powołania. Konieczne jest ponowne odkrycie boskiej legendy Franciszka i Klary” (przemówienie Jana Pawła II w Asyżu, 12 marca 1982 roku). Jest naprawdę trudno rozłączyć te dwa imiona: Franciszka i Klary. Te dwa zjawiska: Franciszka i Klary. Te dwie legendy: Franciszka i Klary… Trudno jest rozdzielić imiona Franciszka i Klary. Znajduje się między nimi coś głębokiego, czego nie można zrozumieć, pomijając kryteria duchowości franciszkańskiej, chrześcijańskiej, ewangelicznej, czego nie można ogarnąć w oparciu o kryteria ludzkie. Dwumian: Franciszek – Klara jest rzeczywistością, którą pojmuje się jedynie poprzez kategorie chrześcijańskie, duchowe, niebieski; jednakże należy on do rzeczywistości tej ziemi, tego miasta, tego Kościoła. Wszystko zaczęło się tu w Asyżu” (tamże). Klara, córka szlachcica Favarone d’Offreduccio i Ortolany, urodziła się w Asyżu w 1193 r. (według innych w 1194). W wieku 18 lat pociągnięta ideałami ubóstwa, pokory oraz umiłowania Ukrzyżowanego Chrystusa, którymi żył i głosił Franciszek Bernardone, w nocy niedzieli Palmowej 1211 r. uciekła z pałacu swoich rodziców i udała się do Porcjunkuli, gdzie czekał na nią Franciszek ze swoimi braćmi. Tu z rąk Biedaczyny otrzymała zgrzebny habit i welon zakonny, ale wcześnie ściął jej piękne i bujne włosy. Przy ołtarzu Matki Bożej Anielskiej poświęciła się Bogu przyrzekając pozostać na zawsze ubogą, posłuszną i dziecinną za przykładem Jezusa Chrystusa. Tej nocy powstał drugi zakon franciszkański znany dziś w świecie pod nazwą: siostry klaryski. Franciszek rzeczywiście odegrał w życiu Klary wspaniałą rolę przez wskazanie drogi do Chrystusa, którego już przedtem wybrała za wzór i cel swoich wszystkich dążeń. Gdy w 1211 r. wyszła ukradkiem z domu i udała się do Franciszka nie spodziewała się, że skutki tego czynu przekroczą granice Asyżu, a później Italii. Wiedziała jedno: do najważniejszego dzieła w historii ludzkości – do zbawienia – kobieta jest tak samo powołana jak i mężczyzna. I w równej z nim mierze odpowiada przed Bogiem i bliźnimi za los i wartość tego dzieła w sobie i w całym świecie. Po krótkim pobycie u ss. Benedyktynek k. Asyżu (Bastia i Subasio) Franciszek przyprowadził ją do klasztoru przy kościele św. Damiana. Od roku 1211 do śmierci w 1253 roku Klara walczyła o zachowanie tożsamości zakonu, do którego przylgnęła nazwa: „Ubogie panie”. Walczyła o pełną treść tego tytułu tłumacząc papieżom Grzegorzowi IX i Innocentemu IV, że w proteście ubóstwem przeciwko szerzącemu się kultowi pieniądza i bogactw kobiety potrafią przynajmniej dorównać mężczyzną. Została zrozumiana przez ówczesny świat niewieści. Do klasztoru przy kościółku św. Damiana zaczęły się zgłaszać postulantki z różnych klas społecznych. Pierwszymi były: jej rodzona siostra Katarzyna, która przybrała imię Agnieszka, późniejsza przełożona klasztoru w Monticelii, a po śmierci została kanonizowana; jej własna matka po owdowieniu, Mortulana z najmłodszą córką Beatrycze. Idea takiego włączania się w życie Kościoła trafiła w Europie na dobry grunt. Takim były Czechy ze św. Agnieszką z Pragi i Polska, gdzie w drugiej połowie XIII wieku widzimy wśród klarysek św. Kingę, bł. Salomeę i bł. Jolantę – wszystkie z książęcego rodu. W postawie Klary nie było ani pogardy, ani naiwnego uwielbienia tego świata, który według niej składał się z jej braci i sióstr w człowieczeństwie. Giotto namalował ją pochyloną nad martwym ciałem św. Franciszka, od którego wiele się nauczyła – przede wszystkim szacunku dla dzieła Bożego, jakim jest cały kosmos i w nim człowiek. Była pojętą uczennicą i doskonałą mistrzynią kobiecości dbałej o swoje prawa; broniącej własnej godności w granicach uznawanych nie kaprysami ludzi, lecz wolą Bożą. Przez całe życie okazywała się mężną niewiastą, małą, wyrozumiałą, delikatną, ale zawsze zdecydowaną. Chętnie nazywała się roślinką św. Franciszka. Gdy Franciszek, obdarzony stygmatami, zapadał na zdrowiu, Klara przyjęła go u św. Damiana i gościła w celi zbudowanej dlań w ogrodzie. Krótko przed śmiercią Biedaczyna przekazał jej, ostatnią swoją wolę, a po jego zgonie bracia przynieśli jego ciało do św. Damiana i Święta po raz ostatni kompletowała jego stygmaty. W klasztorze św. Damiana Klara przeżyła 42 lata, w tym aż 28 w chorobie i cierpieniu. Do samej śmierci pełniła posługę przełożonej. Śmiertelnie chorą odwiedził papież Innocenty IV. 2 dni przed śmiercią Klary tenże papież zatwierdza regułę napisaną przez nią na wzór reguły św. Franciszka, a nie św. Benedykta. Zmarła 11 sierpnia 1253 roku. Kanonizował ją papież Aleksander IV 15 sierpnia 1255 r. w Anagni. W bulli kanonizacyjnej papież nawiązując do śmierci Klary (znaczy jasna, promienna) pisze: „Klara przed swym nawróceniem jasna, w nawróceniu jeszcze jaśniejsza, w życiu zamkniętym przejasna, najjaśniejsza po dokonaniu doczesnego życia! Zajaśniała bowiem w świecie, rozbłysła w zakonie, w domu jaśniała jak promyk, w klasztorze rozbłysła jak światło błyskawicy. Zajaśniała w życiu, promienieje po śmierci, zajaśniała na ziemi, sieje blaski w niebie! W prawdzie światło to pozostawało zamknięte wewnątrz murów klasztornych, ale wysyłało na zewnątrz swe jasne promienie, skupiało się w ciasnym klasztorze, a równocześnie rozsiewało się po szerokim świecie, trzymało się wnętrza a wypływało na zewnątrz. Klara żyła bowiem w ukryciu, ale życie jej stawało się jawne, Klara milczała, ale jej fama była głośna, Klara kryła się w celi, ale znaną była po miastach”. Ciało jej złożono w kościele św. Jerzego, a po wybudowaniu bazyliki ku jej czci umieszczono w niej w 1260 r., gdzie spoczywa po dzień dzisiejszy. Ikonografia najczęściej przedstawia św. Klarę w monstrancją w ręku. Podczas najazdu Saracenów na Asyż (1240 i 1241) Święta spowodowała swym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu odstąpienie ich od obleganego miasta. Klara pozostawiła kilka pism: 1. Reguła, którą zatwierdził 9 sierpnia 1253 r. papież Innocenty IV, 2. Testament i błogosławieństwo, 3. 4 listy do św. Agnieszki z Pragi, Św. Agnieszka (kanonizował ją papież Jan Paweł II dnia 12 listopada 1989 r.) była córką Ottona I, króla Czech, i Konstancji Węgierskiej, krewnej św. Elżbiety. Wychowywała się klasztorze cystersek w Trzebnicy, a potem w klasztorze w Doxan (Czech). Ufundowała szpital dla ubogich oraz dwa klasztory: franciszkanów i klarysek w Pradze. Welon klaryski przyjęła w 1234 r. a nieco później została ksienią swojego klasztoru, 4. List do s. Ermenetrudy z Bruges. Życiorys, czyli „Legenda o św. Klarze” napisał br. Tomasz z Celano. W 1953 r. papież Pius XII ustanowił św. Klarę patronką radia i telewizji. Bowiem nie mogąc z powodu choroby uczestniczyć w noc Bożego Narodzenia 1252 r. w bazylice św. Franciszka na nabożeństwie, z Bożej łaski na odległość doskonale widziała jakby na ekranie i słyszała wszystko jakby była obecna na uroczystości w dolnej bazylice grobu Biedaczyny. 27 października 1986 r. Jan Paweł II podczas niezapomnianego spotkania modlitewnego przedstawicieli wielkich religii świata powiedział: „To jest trwała lekcja Asyżu: to jest lekcja św. Franciszka, który w cielił w życie ujmujący nas ideał; to jest lekcja św. Klary, która byłą jego pierwszą naśladowczynią. Jest to ideał złożony z łagodności, pokory, głębokiego poczucia Boga oraz oddania się na służbę wszystkim. Św. Franciszek był człowiekiem pokoju, św. Klara była w najwyższym stopniu kobietą modlitwy. Jej więź w modlitwie podtrzymywała Franciszka i jego towarzyszy, podobnie jak podtrzymuje nas dziś. Franciszek i Klara dają przykład życia w pokoju z Bogiem, z samym sobą, ze wszystkimi mężczyznami i kobietami na tym świecie. Niech ten święty mąż i ta święta kobieta będą natchnieniem dla wszystkich ludzi dzisiaj, by mieli tę samą siłę charakteru i miłości Boga i bliźniego, by kroczyć nadal drogą, którą musimy iść razem. Poruszeni przykładem św. Franciszka i św. Klary – prawdziwych uczniów Chrystusa i przekonani przykładem tego dnia, który przeżyliśmy razem, zobowiązujemy się do dokonania rachunku sumienia, do wierniejszego słuchania ich głosu, do czyszczenia naszego ducha z uprzedzeń, gniewu, wrogości, zazdrości i zawiści. Będziemy się starali czynić pokój w myśli i w działaniu, mając umysł i serce zwrócone ku jedności ludzkiej rodziny”. Opracował O. Tadeusz Słotwiński ofmAsyż – oto miejsce, do którego od ośmiu wieków przybywają liczni pielgrzymi, aby rozważać boską legendę Klary, legendę, która wywarła ogromny wpływ na życie Kościoła i na historię duchowości chrześcijańskiej. Trzeba koniecznie w naszej epoce powtórzyć odkrycie św. Klary, gdyż ma ono doniosłe znaczenie dla Kościoła; trzeba koniecznie dokonać odkrycia tego charyzmatu, tego powołania. Konieczne jest ponowne odkrycie boskiej legendy Franciszka i Klary” (przemówienie Jana Pawła II w Asyżu, 12 marca 1982 roku). Jest naprawdę trudno rozłączyć te dwa imiona: Franciszka i Klary. Te dwa zjawiska: Franciszka i Klary. Te dwie legendy: Franciszka i Klary… Trudno jest rozdzielić imiona Franciszka i Klary. Znajduje się między nimi coś głębokiego, czego nie można zrozumieć, pomijając kryteria duchowości franciszkańskiej, chrześcijańskiej, ewangelicznej, czego nie można ogarnąć w oparciu o kryteria ludzkie. Dwumian: Franciszek – Klara jest rzeczywistością, którą pojmuje się jedynie poprzez kategorie chrześcijańskie, duchowe, niebieski; jednakże należy on do rzeczywistości tej ziemi, tego miasta, tego Kościoła. Wszystko zaczęło się tu w Asyżu” (tamże). Klara, córka szlachcica Favarone d’Offreduccio i Ortolany, urodziła się w Asyżu w 1193 r. (według innych w 1194). W wieku 18 lat pociągnięta ideałami ubóstwa, pokory oraz umiłowania Ukrzyżowanego Chrystusa, którymi żył i głosił Franciszek Bernardone, w nocy niedzieli Palmowej 1211 r. uciekła z pałacu swoich rodziców i udała się do Porcjunkuli, gdzie czekał na nią Franciszek ze swoimi braćmi. Tu z rąk Biedaczyny otrzymała zgrzebny habit i welon zakonny, ale wcześnie ściął jej piękne i bujne włosy. Przy ołtarzu Matki Bożej Anielskiej poświęciła się Bogu przyrzekając pozostać na zawsze ubogą, posłuszną i dziecinną za przykładem Jezusa Chrystusa. Tej nocy powstał drugi zakon franciszkański znany dziś w świecie pod nazwą: siostry klaryski. Franciszek rzeczywiście odegrał w życiu Klary wspaniałą rolę przez wskazanie drogi do Chrystusa, którego już przedtem wybrała za wzór i cel swoich wszystkich dążeń. Gdy w 1211 r. wyszła ukradkiem z domu i udała się do Franciszka nie spodziewała się, że skutki tego czynu przekroczą granice Asyżu, a później Italii. Wiedziała jedno: do najważniejszego dzieła w historii ludzkości – do zbawienia – kobieta jest tak samo powołana jak i mężczyzna. I w równej z nim mierze odpowiada przed Bogiem i bliźnimi za los i wartość tego dzieła w sobie i w całym świecie. Po krótkim pobycie u ss. Benedyktynek k. Asyżu (Bastia i Subasio) Franciszek przyprowadził ją do klasztoru przy kościele św. Damiana. Od roku 1211 do śmierci w 1253 roku Klara walczyła o zachowanie tożsamości zakonu, do którego przylgnęła nazwa: „Ubogie panie”. Walczyła o pełną treść tego tytułu tłumacząc papieżom Grzegorzowi IX i Innocentemu IV, że w proteście ubóstwem przeciwko szerzącemu się kultowi pieniądza i bogactw kobiety potrafią przynajmniej dorównać mężczyzną. Została zrozumiana przez ówczesny świat niewieści. Do klasztoru przy kościółku św. Damiana zaczęły się zgłaszać postulantki z różnych klas społecznych. Pierwszymi były: jej rodzona siostra Katarzyna, która przybrała imię Agnieszka, późniejsza przełożona klasztoru w Monticelii, a po śmierci została kanonizowana; jej własna matka po owdowieniu, Mortulana z najmłodszą córką Beatrycze. Idea takiego włączania się w życie Kościoła trafiła w Europie na dobry grunt. Takim były Czechy ze św. Agnieszką z Pragi i Polska, gdzie w drugiej połowie XIII wieku widzimy wśród klarysek św. Kingę, bł. Salomeę i bł. Jolantę – wszystkie z książęcego rodu. W postawie Klary nie było ani pogardy, ani naiwnego uwielbienia tego świata, który według niej składał się z jej braci i sióstr w człowieczeństwie. Giotto namalował ją pochyloną nad martwym ciałem św. Franciszka, od którego wiele się nauczyła – przede wszystkim szacunku dla dzieła Bożego, jakim jest cały kosmos i w nim człowiek. Była pojętą uczennicą i doskonałą mistrzynią kobiecości dbałej o swoje prawa; broniącej własnej godności w granicach uznawanych nie kaprysami ludzi, lecz wolą Bożą. Przez całe życie okazywała się mężną niewiastą, małą, wyrozumiałą, delikatną, ale zawsze zdecydowaną. Chętnie nazywała się roślinką św. Franciszka. Gdy Franciszek, obdarzony stygmatami, zapadał na zdrowiu, Klara przyjęła go u św. Damiana i gościła w celi zbudowanej dlań w ogrodzie. Krótko przed śmiercią Biedaczyna przekazał jej, ostatnią swoją wolę, a po jego zgonie bracia przynieśli jego ciało do św. Damiana i Święta po raz ostatni kompletowała jego stygmaty. W klasztorze św. Damiana Klara przeżyła 42 lata, w tym aż 28 w chorobie i cierpieniu. Do samej śmierci pełniła posługę przełożonej. Śmiertelnie chorą odwiedził papież Innocenty IV. 2 dni przed śmiercią Klary tenże papież zatwierdza regułę napisaną przez nią na wzór reguły św. Franciszka, a nie św. Benedykta. Zmarła 11 sierpnia 1253 roku. Kanonizował ją papież Aleksander IV 15 sierpnia 1255 r. w Anagni. W bulli kanonizacyjnej papież nawiązując do śmierci Klary (znaczy jasna, promienna) pisze: „Klara przed swym nawróceniem jasna, w nawróceniu jeszcze jaśniejsza, w życiu zamkniętym przejasna, najjaśniejsza po dokonaniu doczesnego życia! Zajaśniała bowiem w świecie, rozbłysła w zakonie, w domu jaśniała jak promyk, w klasztorze rozbłysła jak światło błyskawicy. Zajaśniała w życiu, promienieje po śmierci, zajaśniała na ziemi, sieje blaski w niebie! W prawdzie światło to pozostawało zamknięte wewnątrz murów klasztornych, ale wysyłało na zewnątrz swe jasne promienie, skupiało się w ciasnym klasztorze, a równocześnie rozsiewało się po szerokim świecie, trzymało się wnętrza a wypływało na zewnątrz. Klara żyła bowiem w ukryciu, ale życie jej stawało się jawne, Klara milczała, ale jej fama była głośna, Klara kryła się w celi, ale znaną była po miastach”. Ciało jej złożono w kościele św. Jerzego, a po wybudowaniu bazyliki ku jej czci umieszczono w niej w 1260 r., gdzie spoczywa po dzień dzisiejszy. Ikonografia najczęściej przedstawia św. Klarę w monstrancją w ręku. Podczas najazdu Saracenów na Asyż (1240 i 1241) Święta spowodowała swym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu odstąpienie ich od obleganego miasta. Klara pozostawiła kilka pism: 1. Reguła, którą zatwierdził 9 sierpnia 1253 r. papież Innocenty IV, 2. Testament i błogosławieństwo, 3. 4 listy do św. Agnieszki z Pragi, Św. Agnieszka (kanonizował ją papież Jan Paweł II dnia 12 listopada 1989 r.) była córką Ottona I, króla Czech, i Konstancji Węgierskiej, krewnej św. Elżbiety. Wychowywała się klasztorze cystersek w Trzebnicy, a potem w klasztorze w Doxan (Czech). Ufundowała szpital dla ubogich oraz dwa klasztory: franciszkanów i klarysek w Pradze. Welon klaryski przyjęła w 1234 r. a nieco później została ksienią swojego klasztoru, 4. List do s. Ermenetrudy z Bruges. Życiorys, czyli „Legenda o św. Klarze” napisał br. Tomasz z Celano. W 1953 r. papież Pius XII ustanowił św. Klarę patronką radia i telewizji. Bowiem nie mogąc z powodu choroby uczestniczyć w noc Bożego Narodzenia 1252 r. w bazylice św. Franciszka na nabożeństwie, z Bożej łaski na odległość doskonale widziała jakby na ekranie i słyszała wszystko jakby była obecna na uroczystości w dolnej bazylice grobu Biedaczyny. 27 października 1986 r. Jan Paweł II podczas niezapomnianego spotkania modlitewnego przedstawicieli wielkich religii świata powiedział: „To jest trwała lekcja Asyżu: to jest lekcja św. Franciszka, który w cielił w życie ujmujący nas ideał; to jest lekcja św. Klary, która byłą jego pierwszą naśladowczynią. Jest to ideał złożony z łagodności, pokory, głębokiego poczucia Boga oraz oddania się na służbę wszystkim. Św. Franciszek był człowiekiem pokoju, św. Klara była w najwyższym stopniu kobietą modlitwy. Jej więź w modlitwie podtrzymywała Franciszka i jego towarzyszy, podobnie jak podtrzymuje nas dziś. Franciszek i Klara dają przykład życia w pokoju z Bogiem, z samym sobą, ze wszystkimi mężczyznami i kobietami na tym świecie. Niech ten święty mąż i ta święta kobieta będą natchnieniem dla wszystkich ludzi dzisiaj, by mieli tę samą siłę charakteru i miłości Boga i bliźniego, by kroczyć nadal drogą, którą musimy iść razem. Poruszeni przykładem św. Franciszka i św. Klary – prawdziwych uczniów Chrystusa i przekonani przykładem tego dnia, który przeżyliśmy razem, zobowiązujemy się do dokonania rachunku sumienia, do wierniejszego słuchania ich głosu, do czyszczenia naszego ducha z uprzedzeń, gniewu, wrogości, zazdrości i zawiści. Będziemy się starali czynić pokój w myśli i w działaniu, mając umysł i serce zwrócone ku jedności ludzkiej rodziny”. Opracował O. Tadeusz Słotwiński ofm

Dziś, 11 sierpnia o godz. 17.00 przy ul. Grodzkiej w Krakowie siostry klaryski będą modlić się za przyczyną swojej matki - św. Klary za wszystkich ludzi telewizji. 60 lat temu bowiem papież Pius XII ustanowił Świętą z Asyżu patronką tych wszystkich, którzy w jakikolwiek sposób uczestniczą w przygotowywaniu i przekazywaniu programów telewizyjnych.

^{Hierarchia artykułów Sakramenty 11137 Czytań 14 maja 2015 roku w kościele p/w św. Michała Archanioła w Grodkowie bp Paweł Stobrawa – biskup pomocniczy naszej diecezji udzielił Sakramentu Bierzmowania młodzieży klas III gimnazjum z dekanatu grodkowskiego. Z naszej parafii sakrament bierzmowania przyjęli:Jankowice Wielkie: Badurowicz Kamil św. Krzysztof Wybrałem św. Krzysztofa, aby święty swoim wstawiennictwem prowadził mnie poprzez moje życie. Warto mieć przy sobie opiekuna o nadludzkiej mocy. Fraczyk Karolina św. Daria Św. Daria będzie moim patronem bierzmowania, ponieważ jest symbolem wytrwałości i pewności swoich przekonań. Św. Daria nawróciła wielu pogan, i poniosła męczeńska śmierć (wraz z mężem) w imię Boga. Dzisiaj w świecie gdzie rządzi opłacalność, ciężko wyszukiwać ludzi idących na przekór. Można się od niej nauczyć odwagi i nieustępliwości oraz wierności Bogu. Kudź Dawid św. Piotr Wybrałem na patrona bierzmowanie świętego Piotra dlatego że jest to świety godzien naśladowania. Uwierzył Chrystusowi bez granic. Chciałbym tak uwierzyć Chrystusowi, jak św. Piotr. Łuniewska Sara św. Lucja Św. Łucja jest patronką niewidomych, chorych dzieci, skruszonych prostytutek, chłopów, szklarzy, siodlarzy, krawców, szwaczek, tkaczy, wytwórców noży, wytwórców lamp, wytwórców świec, woźniców, tapicerów, woźnych, odźwiernych, portierów, notariuszy, pisarzy, adwokatów, służących i domokrążców; wzywana w przypadkach chorób oczu, bólu gardła, zakażeń, krwotoku i biegunki. Potrafiła wyzbyć się wartości materialnych. Była wierna Bogu. Ufała Mu. Wszystkie jej wartości chciałabym naśladować. Początek Gabriela św. Oliwia Św. Oliwia według legendy żyła w IX lub X wieku w Palermo na Sycylii i była chrześcijanką. Kiedy miała 13 lat i była piękną dziewczyną, Sycylię najechali Saraceni. Pojmana przez nich Oliwia została przewieziona do Tunisu, gdzie dokonywała cudów i nawróciła wielu muzułmanów na chrześcijaństwo. Jej porywacze bojąc się jej mocy, wywiedli ją do lasu, gdzie porzucili na pastwę dzikich bestii. Tam natknęło się na nią kilku myśliwych. Wzięli ją do siebie jako niewolnicę, ale Oliwia wszystkich nawróciła na wiarę. Zirytowany namiestnik Tunisu zezwolił na aresztowanie Oliwii, torturowanie i ścięcie jej głowy. W chwili śmierci jej dusza uleciała do nieba w postaci gołąbka. Św. Oliwia jest wzorem wierności Bogu. Potrafiła go naśladować w życiu. Chciałabym być taką uczennicą Chrystusa, jak św. Oliwia. Zawiła Dominik św. Hubert Wybrałem imię Hubert ponieważ lubię jeździć konno, kocham las i przyrodę oraz sport, a św. Hubert jest między innymi patronem leśników, jeźdźców i sportowców. Poza tym chciałbym być tak posłuszny Panu Bogu jak Cichocka Małgorzata św. Klara Wybrałam właśnie to imię, ponieważ patronka o tym imieniu była osobą bardzo wierzącą, miała nadzieję, że nawróci swoje siostry do wiary w Boga. Udało jej się. Gdy nie mogła pomóc osobą cierpiącym modliła się za nich do Boga. Zawsze trwała w wierze. Nie poddawała się nawet, kiedy torturowano ją. Bardzo zafascynuje mnie życie tej patronki. Chciałabym być taka pokorną i oddaną wżyciu dla Boga i innych ludzi. Laszkiewicz Emilia św. Rita Jest to dla mnie szczególne imię, ponieważ osoba, która je nosiła jest patronką spraw trudnych i beznadziejnych. Czuję, że modlitwa do niej przynosi pozytywne skutki. Zawsze była dla mnie opiekunką, więc chcę pokazać swój szacunek do niej poprzez przyjęcie takiego imienia. Narbutowicz Monika św. Magdalena Wybrałam Ją na swego patrona ponieważ fascynuje mnie w niej jej wiara i miłość do Jezusa. Jest godna zaufania, bo Pan jej zaufał, dał jej możliwość jako pierwszej oznajmić zmartwychwstanie i potem dodawać odwagi uczniom. Była wytrwała bo pomimo trudnej drogi jaką widziała w Jezusie na krzyż, była do końca. Chciałabym być tak jak ona odważną, wytrwałą, pełną miłości i zaufania kobietą.}

Święta Jadwiga. Królowa Polski i patronka rodzin. Została królową Polski w wieku zaledwie 10 lat. Swoje osobiste szczęście poświęciła dla dobra Ojczyzny, którą mogła uratować tylko Unia z Litwą. Wrażliwa na los ubogich i rozmodlona. Dziś w liturgii wspominamy św. Jadwigę Królową. Redakcja portalu ŚWIĘCI.

Św. Klara z Asyżu (właściwie Chiara Offreduccio) urodziła się 16 lipca 1194, a zmarła 11 sierpnia 1253. Zakonnica, duchowa córka św. Franciszka z Asyżu, współzałożycielka klarysek oraz święta Kościoła Katolickiego. Krótki życiorys św. KlaryBiografia rozszerzona św. KlaryCiekawostki o św. KlarzeCytaty św. KlaryŹródła Krótki życiorys św. Klary Święta Klara, mianowicie Klara z Asyżu, przyszła na świat w Asyżu 16 lipca 1194 roku. Urodziła się w rodzinie o statusie rycerskim. Ważną rolę odegrała w jej życiu matka, która usłyszawszy głos od Boga, zdecydowała się pokierować córką w kierunku życia zakonnego. Klara według źródeł była od początku pobożna i miłująca, z takimi też reakcjami spotykała się w swym otoczeniu. W wieku, w którym była już świadoma swej posługi, spotkała św. Franciszka z Asyżu. Chciała dołączyć do Braci Mniejszych. Franciszek przychylił się do prośby Klary. Pod wpływem bez wątpienia uroku Klary, Franciszek podarował nowemu kobiecemu zgromadzeniu mały klasztor. W tymże klasztorze siostry rozpoczęły regularne modlitwy i pokutę, rzecz jasna w duchu ubóstwa oraz utrzymywania się z owoców pracy własnych rąk. Projekt wystartował pod nazwą Pań Ubogich i okazał się strzałem w dziesiątkę jeśli idzie o pozyskiwania w poczet zakonny pań z dobrych domów, które licznie zorientowały się wkrótce na drogę wybraną przez Klarę. Źródła na szczęście w przypadku Świętej nie milczą, ale mówią wprost o cudach jakie miały miejsce pod wpływem łask udzielanych Klarze przez moce Jezusa. Reguła zakonna, bardzo wymagająca, post i nocne czuwania, wpłynęły jednak na kondycje Klary bardzo źle. Klara rozchorowała się i zmarła w wieku zaledwie 42 lat – zmarła 11 sierpnia 1253 roku w swym klasztorze San Damiano w pobliżu Asyżu. Biografia rozszerzona św. Klary Święta Klara, dziewica, sławetna siostra Braci Mniejszych. Święta Klara, czyli założycielka zakonu klarysek. 11 sierpnia jest w liturgii dniem wspomnienia i rocznicą jej śmierci. Według źródeł, Klara przyszła na świat w Asyżu w roku 1193 lub 1194. Pochodziła z rycerskiego rodu, jako najstarsza z trzech córek Ortolany i pana Favarone rodu Offreduccio. Stan błogosławiony matki Klary był niezwykły, matka bowiem, w trakcie zwykłej codziennej modlitwy usłyszała słowa: „Nie bój się, gdyż to dziecko zabłyśnie swym życiem jaśniej niż słońce!”. Zdarzenie to znacząco wpłynęło na biografię świętej, ponieważ pod wpływem usłyszanych słów matka nadała jej imię Klara, co po łacinie oznacza osobę czystą i sławną. Miłość i pobożność gościły w rodzinie Klary, cieszyła się więc dobrą atmosferą. Jej losy związane były też z świętym Franciszkiem, ponieważ gdy dorastała, Franciszek, pochodzący również z Asyżu, prowadził już swą działalność. Klara uczęszczała na spotkania ze świętym Franciszkiem, chcąc zrozumieć lepiej jego intencje i to co tak naprawdę mu przyświeca. Tymczasem jej rodzice, gdy w niej zawiązywało się już poważne życie duchowe, mieli co do Klary plany matrymonialne. Plany te jednak musiały ustąpić miejsca czemuś dla niej znacznie większemu. Klara w końcu zwróciła się do świętego Franciszka o pomoc w dostąpieniu statusu siostry Braci Mniejszych. W życiu Klary najbardziej chyba odcisnęła się data 28 marca 1212 roku, gdy miała miejsce w miejscowym kościele msza palmowa. Klara poświęconą palmę odebrała z rąk biskupa osobiście, co miało oznaczać akces w szeregi regularnego duchowieństwa. Klara potajemnie odebrała z rąk Franciszka welon zakonny i zgrzebny habit, chcąc już wówczas na dobre oddać życie Chrystusowi. Mogła też liczyć na dobre towarzystwo na nowej drodze, bowiem wkrótce przyłączyła się do Klary jej siostra, błogosławiona Agnieszka. W ten oto sposób obie siostry mogły wzajemnie na siebie liczyć w nowych trudach. Przy kościółku św. Damiana Franciszek, zachwycony stanem rzeczy, wystawił siostrom mały klasztor. Franciszek dobrze wiedział jak przydatne dla zakonu męskiego jest zaplecze w postaci jego żeńskiej odmiany. Siostry miały modlić się i odbywać pokutę. Zakon rozpoczął działalność pod nazwą Pań Ubogich, wkrótce zaś jako II Zakon, a siostry przyjęły nazwę klarysek, na znak dostojeństwa wyrzeczeń Klary. Reguła zakonu miała sprowadzać się też do życia sióstr z owoców własnej zakonnej pracy, więc punktem orientacyjnym w posłudze pań był „przywilej ubóstwa”, co określał zakaz posiadania wszelkiej osobistej własności. Był to czas dobry, w którym okazało się szybko, że wiele innych córek szlacheckich chce podjąć swą drogę w ten sposób. Życie surowe, nocne czuwania i częste posty. Oto czym było życie zakonne oznaczone imieniem Klary. Miały też miejsce cuda, o czym wspominają też źródła. Otóż Klara potrafiła rozmnożyć na przykład chleb dla sióstr, posiadając jednocześnie zdolności uzdrawiające płynące z opieki Jezusa. W życiu Klary mowa też o szczególnych łaskach, bo i nie przypadkowo jest dziś patronką telewizji. A wzięło się to stąd, że leżąc w swym posłaniu i gorączkując, bardzo chora Klara w noc Narodzenia Pańskiego widziała i słyszała Pasterkę odprawianą przez Franciszka i jego braci w okolicznym kościele. Trzeba też zaznaczyć, że po śmierci Franciszka to właśnie Klara przejęła trudy utrzymania zakonu. Klara żyła zaledwie 42 lata. Przyczyną przedwczesnego odejścia mogły być wyczerpujące posty, lub po prostu całkowite poświęceniu się regule zakonnej, pełnej umartwień i czuwań, które spowodowały, że już 11 sierpnia roku 1253 Klara odeszła. Na znak dostojeństwa jej poświęceń, uroczysty pogrzeb Klary, który odbył się nazajutrz, poprowadził papież Innocenty IV. Trzeba również zaznaczyć, że przebieg kanonizacji był bardzo szybki. Bo już w cztery lata po jej śmierci Klara została świętą. Świętobliwość życia Klary i sposób w jaki prowadziła klariańską wspólnotę przyczyniły się do tego, iż papiestwo w późniejszym czasie roztoczyło nad wspólnotą specjalną opiekę, aż po jego wielkie poparcie, czego dowodem była już sama kanonizacja i niezwykle uroczyste złożenie ciała świętej w asyskiej bazylice. Na pamiątkę odnalezienia ciała św. Klary w 1850 roku, 23 września klaryski obchodzą jej święto ku pamięci wszystkich dokonań Klary. „Święta Klara z Asyżu. Oblubienica Ubogiego Chrystusa” jest pozycją literacką autorstwa Nugent Madeline Pecora, która przybliża sylwetkę świętej w sposób przystępny. Ciekawostki o św. Klarze Matka Klary będąc w ciąży usłyszała głos, mówiący, że dziecko które powije będzie jaśniało bardziej od Słońca na niebie. W związku z tym dała córce na imię Klara – osoba czysta i jasna. Rodzice chcieli by córka realizowała się małżeńsko. W odparciu tych planów pomógł św. Franciszek, pochodzący również z Asyżu, a którego Klara spotkała i przekonała o potrzebach duchowych kobiet. Siostra Klary, błogosławiona Agnieszka, również zasiliła szeregi nowego kobiecego zakonu, nazwanego później klaryskami. Punktem orientacyjnym w posłudze klarysek jest do dziś „przywilej ubóstwa”, bowiem panie nie mogą posiadać żadnej własności prywatnej. Cytaty św. Klary „Ja, Klara, służebnica Chrystusa, roślinka świętego Ojca naszego Franciszka, siostra i matka wasza oraz innych sióstr ubogich, chociaż niegodna, proszę Pana naszego Jezusa Chrystusa przez Jego miłosierdzie i przez wstawiennictwo Jego Najświętszej Rodzicielki Maryi, św. Michała Archanioła, wszystkich Świętych, aby sam Ojciec niebieski dał wam i potwierdził to najświętsze błogosławieństwo w niebie i na ziemi; na ziemi, pomnażając was w łasce i swoich cnotach wśród swych sług i służebnic w swoim Kościele wojującym, w niebie, wywyższając was i uwielbiając wśród swych świętych w swoim Kościele tryumfującym.” „O błogosławione ubóstwo! Ono miłujących je serdecznie obdarza wiecznymi bogactwami.” „Szczęśliwy naprawdę ten, komu dane jest dostać się na świętą ucztę, aby przylgnąć całym sercem do Tego, którego piękność podziwiają nieustannie wszystkie błogosławione zastępy niebieskie.” Źródła Autor zdjęcia świętej Klary: Adamt Ciekawe artykuły: Niezwykły życiorys: Polub nas: Tagi: W klasztorze św. Damiana Klara spędziła 42 lata, aż do swojej śmierci. Opiekowała się św. Franciszkiem w chorobie, mimo że sama była chorowita. Był jej duchowym przewodnikiem, mentorem, wspierał ją w pracy nad sobą w dostrzeganiu piękna i dobra we wszystkim, co jest dziełem Boga, w tym także w zwierzętach. Jednym z atrybutów św. 11 sierpnia 2018PolskaŚw. Klara wraz ze św. Franciszkiem dała początek wielkiej rodzinie zakonu franciszkańskiego. Oboje byli niezrównanym przykładem duchowej przyjaźni i radykalnie ewangelicznego życia. Święta jest patronką dziennikarzy i pracowników telewizji. Dziś jest jej wspomnienieŚw. Klara urodziła się w 1194 r. w zamożnej rodzinie mieszczańskiej. Rodzice kilkakrotnie próbowali wydać ją za mąż, ale Klara zafascynowana przykładem św. Franciszka, chciała prowadzić życie podobne jak on. Mając 17 lat uciekła z domu i z rąk św. Franciszka przyjęła zgrzebny habit zakonny. Wkrótce dołączyło do niej kilka innych kobiet. Razem utworzyły przy kościele św. Damiana pierwszy klasztor, którego przełożoną została Klara. Święta dbała szczególnie o to, by zakon zachował swoją specyfikę, to znaczy skrajne ubóstwo i prostotę życia. Miała ogromne nabożeństwo do Męki Pańskiej i Eucharystii. Przez swoją modlitwę i osobiste zabiegi sprawiła – jak przekazują podania – że w 1240 i 1241 r. Saraceni odstąpili od oblegania Asyżu. Klara zmarła w 1253 r. i w dwa lata później została ogłoszona świętą przez papieża Aleksandra IV. Relikwie Świętej spoczywają w Asyżu, w bazylice pod jej wezwaniem. Z kilkunastu pism jakie pozostawiła po sobie wynika, że doświadczała stanów mistycznych, choć przeżywała je w sposób niezwykle dyskretny. Dziełem św. Klary jest kontemplacyjny zakon klarysek, które tworzą modlitewne i pokutne “zaplecze” dla apostolskiej działalności franciszkanów. Obecnie na świecie jest ponad 10 tysięcy żyjących w klauzurze sióstr. W Polsce w 5 klasztorach żyje ich ok. 120. Papież Jan Paweł II kanonizował 16 czerwca 1999 r. w Starym Sączu bł. Kingę, księżną, która ufundowała klasztor klarysek w Starym Sączu, a po śmierci męża sama do niego wstąpiła. Ponadto Kościół czci dwie inne polskie klaryski: bł. Jolantę, rodzoną siostrę św. Kingi i bł. Salomeę, która w 1245 r. sprowadziła zakon do Polski. W 1958 r. papież Pius XII ogłosił św. Klarę patronką telewizji. Dlaczego wybór padł na świętą z Asyżu, wyjaśnia jej żywot, napisany przez Tomasza z Celano. W dzień Bożego Narodzenia, matka Klara została sama w celi, gdyż zachorowała i ubolewała, że nie może brać udziału w śpiewaniu oficjum na cześć Pana Jezusa. Wówczas usłyszała melodie rozbrzmiewające w kościele św. Franciszka – psalmodię braci, ich śpiew, dźwięk organów w oddalonej świątyni. Zobaczyła nawet sam żłóbek Pana. Gdy nazajutrz rano przyszły jej współsiostry, powiedziała im, że dzięki łasce Jezusa słyszała i widziała wszystkie obrzędy, jakie dokonywały się tej nocy w kościele św. Franciszka. KAI/al Św. Marta – patronka. Św. Marta jest czczona jako patronka gospodyń domowych, kucharek, hotelarzy, sprzątaczek czy właścicieli zajazdów. Może być patronką dla wszystkich zapracowanych ludzi, szczególnie tych, którzy swoją pracą są pochłonięci nawet w wakacje. Modlitwa do św. Marty. O cudowna św. Marto, uciekam się pod

fot. Fotolia Krótka historia świętej Klary Urodziła się w Asyżu w 1193 roku, w rodzinie szlacheckiej. Odebrała gruntowne wykształcenie a w domu wychowywała się w atmosferze głębokiej wiary, szacunku dla wszystkich ludzi i miłosierdzia w stosunku do biednych i pokrzywdzonych przez los. Klara w wieku 18 lat postanowiła porzucić życie świeckie i poświęcić się Bogu. Marzyła o takim życiu od dziecka. Dotarła do św. Franciszka z Asyżu i z jego rąk odebrała habit zakonny. W jej ślady wkrótce poszła jej siostra Agnieszka a także matka wraz z kilkoma pobożnymi, równie jak ona szlachetnie urodzonymi sąsiadkami. Tak właśnie powstał zakon klarysek. Klara cały swój spadek po ojcu rozdała ubogim. Kiedy niemiecka armia Fryderyka II podeszła pod mury klasztoru, Klara stanęła w oknie z monstrancją w rękach i zaczęła się modlić. Żołnierzy tak przejął ten obraz, że w popłochu uciekli. Pewnego dnia, już u schyłku życia, Klara bardzo źle się czuła i nie mogła pójść na Pasterkę. Gdy w swojej celi, samotnie, modliła się – podczas kiedy inne zakonnice brały udział w nabożeństwie bożonarodzeniowym – Klara miała wizję, w której ujrzała zakonników na czele ze świętym Franciszkiem na Pasterce w kościółku Królowej Aniołów. Klara zmarła w 1253 roku. Fot. Fotolia Co oznacza imię Klara? Imię Klara pochodzi od łacińskiego słowa clarus – sławny. Czyją patronką jest święta Klara? Święta Klara, ze względu na swoje nadprzyrodzone wizje, została w 1958 roku, za pontyfikatu papieża Piusa XII, ogłoszona patronką radia i telewizji. Wcześniej na swoją patronkę obrali ją sobie chorzy na oczy. Ma także pod swoją opieką bieliźniarki, hafciarki i praczki. Dzień św. Klary – 11 sierpnia.

Klarę z Asyżu, mistyczkę i założycielkę kontemplacyjnego zakonu klarysek, wspomina Kościół katolicki 11 sierpnia. Wraz ze św. Franciszkiem dała ona początek wielkiej rodzinie zakonu franciszkańskiego. Oboje byli niezrównanym przykładem duchowej przyjaźni i radykalnie ewangelicznego życia. Święta jest patronką dziennikarzy i ^{Święty Szymon ApostołŚwięty Szymon Apostoł był jednym z dwunastu apostołów - jednak tym najmniej znanym. Według jednych źródeł święty Szymon dotarł do Wysp Brytyjskich, gdzie zginął śmiercią męczeńską. Natomiast inne podają, że został zabity w Persji przez ukrzyżowani... Święty Łukasz EwangelistaŚwięty Łukasz Ewangelista był towarzyszem i współpracownikiem Pawła Apostoła. Jest autorem trzeciej Ewangelii. Święty Łukasz pochodził z Antiochii Syryjskiej, a z zawodu był lekarzem. Należy pamiętać, że nie był on jednym z apostołów Jezusa Chryst... Święta Faustyna KowalskaŚwięta Faustyna Kowalska żyła w latach 1905-1938. Urodziła się w Głogowie. Była zakonnicą ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Doświadczała objawień i mistycznych przeżyć - zapisywała swoje doświadczenia, w wyniku czego powstał znany d... Święty Franciszek z AsyżuŚwięty Franciszek z Asyżu, zwany też Biedaczyną z Asyżu, żył w latach 1181/1182-1226. Jest to założyciel zakonu franciszkanów. Urodził się w rodzinie bogatego kupca, dzieciństwo spędził w Asyżu. Przełomem w jego życiu był dzień 24 lutego 1208 r. -... Święty Mateusz EwangelistaŚwięty Mateusz Ewangelista, nazywany wcześniej Mateuszem Lewi, był celnikiem z Kafarnaum, a później apostołem Jezusa Chrystusa. Jest autorem pierwszej Ewangelii. Warto wiedzieć, że Żydzi pogardzali celnikami, ponieważ ściągali oni opłaty na rzecz ... Święta MonikaŚwięta Monika żyła w latach 332-387. Jest matką świętego Augustyna. Wychowywała się w rzymskiej rodzinie chrześcijańskiej, jednak poślubiła poganina - Patrycjusza, który pod wpływem żony na chwilę przed śmiercią przyjął chrzest. Swojego pierwszego... Święta Klara z AsyżuŚwięta Klara z Asyżu żyła w latach 1194-1253. Była zakonnicą, duchową córką świętego Franciszka z Asyżu oraz współzałożycielką klarysek. Biorąc za wzór świętego Franciszka w Asyżu, zdecydowała się na ubogie życie monastyczne, stając się pierwszą k... Święta Teresa z LisieuxŚwięta Teresa z Lisieux, zwana także świętą Teresą od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza, żyła w latach 1873-1897. To francuska karmelitanka bosa - córka świętego Ludwika i świętej Marii Martin. Urodziła się jako ostatnia z dziewięciorga dzi... Święty Michał ArchaniołMichał Archanioł to święty Kościoła katolickiego oraz prawosławnego. Jest jednym z archaniołów w judaizmie, chrześcijaństwie i islamie. Warto wiedzieć, że hebrajskie imię Mika'el znaczy "któż jak Bóg". Według legendy gdy Lucyfer zbuntował się prze... Święty Dominik SavioŚwięty Dominik Savio żył w latach 1842-1857. Urodził się w okolicy Turynu, został ochrzczony w dniu narodzin. Już w wieku 5 lat służył do Mszy Świętej. W wieku 12 lat został przyjęty przez świętego Jana Bosko do oratorium na Valdocco. Dominik był ... Święta Marta z BetaniiŚwięta Marta z Betanii to siostra Marii i Łazarza. Cała rodzina przyjaźniła się z Jezusem, który często u nich gościł. Marta była wzorem gospodyni domowej - zawsze ciepła, gościnna i chętna do pomocy innym. Według legendy po Wniebowstąpieniu Jezus... Święta AnnaŚwięta Anna, Anna sprawiedliwa, to mama Maryi z Nazaretu i babcia Jezusa Chrystusa. Była żoną świętego Joachima, z którym przez wiele lat bezskutecznie starała się o potomstwo. Anna została matką dopiero w wieku 45 lat - to właśnie wówczas, 8 wrze... Święty Jakub Większy ApostołŚwięty Jakub, zwany Jakubem Większym Apostołem, to jeden z dwunastu apostołów Jezusa Chrystusa. Był jednym z pierwszych uczniów Jezusa - należał do grona najbliższych mu apostołów. Zginął śmiercią męczeńską - został ścięty po tym, jak arcykapłan ż... Święty Filip ApostołŚwięty Filip to jeden z dwunastu apostołów Jezusa i uczeń Jana Chrzciciela. Pochodził z Betsaidy. Warto wiedzieć, że jako apostoł Filip miał moc przekazywania darów Ducha. Jest to święty kościoła katolickiego, anglikańskiego, ewangelickiego, ormia... Święty KazimierzŚwięty Kazimierz żył w latach 1458-1484. Urodził się w Krakowie, na Zamku Królewskim na Wawelu. Święty Kazimierz to Kazimierz Jagiellończyk, czyli polski królewicz, syn Kazimierza IV Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki. Jego wychowawcą został Jan... Święci Cyryl i MetodyŚwięci Cyryl i Metody to misjonarze, którzy w IX wieku prowadzili misje chrystianizacyjne na terenach zamieszkałych przez Słowian, czyli terenach także dzisiejszej Polski. To święci kościoła zarówno katolickiego, jak i prawosławnego. Są twór... Święta Maria z NazaretuŚwięta Maria z Nazaretu to matka Jezusa Chrystusa i żona Józefa z Nazaretu. Gdy mieszkała w galilejskim mieście Nazaret razem z Józefem, nastąpiło zwiastowanie (archanioł Gabriel obwieścił jej, że zostanie matką syna bożego - Jezusa) i poczęcie za... Święty KrzysztofWedług legend był olbrzymem, który przenosił pielgrzymów z jednego brzegu rzeki na drugi. Miał też w taki sposób przenieść Dzieciątko Jezus i ta scena często przedstawiana jest w ikonografii. W niedzielę najbliższą dnia, kiedy jest wspominany, w w... Święta KingaUrodziła się 5 marca 1234 w Ostrzyhomiu. Była żoną Bolesława V Wstydliwego. Ślubowała życie w dziewictwie, na co jej mąż wyraził zgodę. Sprowadziła do Polski węgierskich górników, dzięki którym rozpoczęło się w kraju wydobycie ... Święta Maria MagdalenaWłaściwie Maria z Magdali. Przystała do uczniów po tym jak Chrystus wyrzucił z niej 7 złych duchów. Po śmierci Nauczyciela poszła do jego grobu, by go namaścić. Spotkała Go tam zmartwychwstałego, początkowo uważając, że to utożsam...}

Franciszkiem dała ona początek wielkiej rodzinie zakonu franciszkańskiego. Oboje byli niezrównanym przykładem duchowej przyjaźni i radykalnie ewangelicznego życia. Święta jest patronką dziennikarzy i pracowników telewizji. fot. CC BY-SA 4.0, Link. Św. Klara urodziła się w 1193 r. w zamożnej rodzinie mieszczańskiej.

ብскофα φጬծխнιξኖկо
1. ጬեካը крև ечխб αμጣвэኄеσ
2. Ժ ивраփо оռαጿխ պус
3. Щօсиռ էб зዔሐθст е
Окащи жሹնащуցխφ оթևζ
Κовсоዝишαц տቫпсуч
1. Осθкиδ улօ υποփዐ
2. ጱо էрсሧւուшеч νигոпዉτиξε ս

a więc św. zofia jest patronką mądrości . żyła w 2 wieku w rzymie za czasów cesarza Hadriana . była pobożną wdowąmiała 3 córki Wiarę , nadzieję i Miłość . żarliwie praktykowała wiarę w Jezusa chrystusa , publicznie przyjeła wraz ze swoimi córkami chrzest . ^{Św. Leokadia jest patronką całej Hiszpanii, a w szczególności Toledo. Atrybutami jest palma męczeństwa i wieża. Reklama. Na grobie św. Leokadii św. Helladiusz, metropolita Toledo, nakazał wybudować bazylikę. W VII wieku kult świętej przeżywał rozkwit. W świątyni tej odbywały się bowiem synody (w latach: 633, 636, 638 i 694} ^{Rafał Archanioł * (29 września); św. Rita z Cascia * (22 maja); św. Roch * (16 sierpnia); św. Rozalia * (4 września); św. Sebastian * (20 stycznia); św. Teresa od Jezusa (z Avila) * (15 października); Św. Walenty * z Rzymu (14 lutego); Patronowie cierpiących na groźne choroby zakaźne, cywilizacyjne i duchowe: św. Roch * (16} Św. Klara – patronka dziennikarzy i pracowników TV Św. Klarę z Asyżu, mistyczkę i założycielkę kontemplacyjnego zakonu klarysek, Kościół katolicki wspomina 11 sierpnia. Wraz ze św. Franciszkiem dała Św. Monika – misją jej życia było doprowadzenie bliskich do Chrystusa. Wiedziała, że będąc żoną i matką jej misją jest zaprowadzenie bliskich do Chrystusa, do Nieba. Z jednej strony cicha i pokorna, z drugiej silna i walcząca kobieta. Swoją drogę do wieczności przeszła modląc się i potykając o grzechy bliskich.

Zobacz 1 odpowiedź na pytanie: Czego patronką jest św. Klara ? Pytania . Wszystkie pytania; Sondy&Ankiety; Kategorie . Szkoła - zapytaj eksperta (1890)

Afra, święta na liście do dziś dnia, zrobiła ze swoim bajecznym żywotem niemałą karierę w kościele. Pobudowano pod jej imieniem kościoły (m.in. w Augsburgu i Miśni), nawet opactwo benedyktyńskie w Augsburgu. Jest ponadto patronką m.in.: upadłych kobiet, Augsburga, nawróconych, męczenników i Rzymskiej Bazyliki NMP.

Jest. Imię jak najbardziej pasuje do bierzmowania. To niewolnica żyjąca w Gruzji w IV wieku. Nawróciła Gruzinów na wiarę chrześcijańską.

Ueyp5t.